Ik begon Fat Femmes Fotoproject als een 'vrij werk' project omdat ik positieve representatie van dikke mensen om me heen miste. Ik koos voor het woord 'femmes' in de breedste zin van het woord (iedereen die zich (deels) zo identificeert of presenteert), omdat ik behalve het zoeken naar het terugzien van mezelf als dikke vrouw ook geloof dat de wereld méér nog voor mensen die zich als vrouw identificeren en presenteren ontzettend vetfobisch is. Ik koos voor de witte achtergrond zodat het startpunt voor elke deelnemer hetzelfde was, een gelijke basis én en zodat de aandacht ging naar de persoon op de foto en niets anders. Deze studio opstelling in mijn woonkamer bood ook een stukje veiligheid, omdat er binnen geen meekijkers zijn zoals buiten bijvoorbeeld wel. Daarnaast was het praktisch: deelnemers kwamen naar mij toe zodat ik behalve de tijd die ik er vrijwillig in stak voor het fotograferen en bewerken, niet ook nog met reistijd en -kosten zat. Dit werkte lang heel goed, ik heb ontzettend genoten en zoveel geweldige mensen ontmoet.
Toch besloot ik het dit jaar anders te willen gaan doen. Het was al met al tijdsintensiever dan ik van te voren had bedacht... Ik ben makkelijk een werkdag bezig met opbouwen, fotograferen, bewerken, delen. Dat doe ik met liefde en plezier natuurlijk, maar, sinds dat ik een kindje heb werd tijd beperkter en brood op de plank steeds belangrijker. Dat resulteerde er in dat dit project naar de achtergrond verschoof, en daar baalde ik van. Ik miste het.
Één van de dingen die ook begon te knagen aan mijn project was dat dikke mensen niet in een vacuüm bestaan voor een wit doek, maar midden in de wereld. Op die plek hebben we net zoveel recht als ieder ander maar dat is vaak makkelijker gezegd dan gedaan in een wereld die in zoveel opzichten draait om een onbereikbaar schoonheidsideaal en ons discrimineert en stigmatiseert op basis van gewicht. Ik wil meer laten zien van de dikke mensen die ik fotografeer dan alleen kleding, meer van hun persoonlijkheid en omgeving. Verder was mijn intentie altijd intersectioneel - namelijk, net als de mensen zelf bestaat ook dikheid op zich niet in een vacuüm maar op intersecties met andere identiteiten en eigenschappen op basis waarvan mensen gestigmatiseerd en gediscrimineerd worden. De foto's tot nu toe laten dat onvoldoende zien. Dan kan ik het nog zo goed bedoeld hebben, de impact moet beter. Foto's hebben in mijn ervaring namelijk wel een belangrijke rol in het laten zien aan de wereld dat ook door de maatschappij gemarginaliseerde groepen er zijn en mógen zijn, en in het kader van dit project ook om aan andere dikke mensen te laten zien dat zíj er mogen zijn precies zoals ze zijn.
Voor Fat Femmes Fotoproject 2.0 wil ik naar jullie toe. Een fotoserie per deelnemer in hun eigen huis, op hun dagelijkse plek en in hun favoriete hoekjes. Voor wie zich daarbij prettig voelt, niet alleen in een gave outfit of je huispak, maar ook een boudoir-type foto. Net als hiervoor krijgt iedere deelnemer natuurlijk zelf ook de foto's in hi-res en is er ruimte voor inspraak op welke foto's misschien wel privé blijven en niet in naam van het project verschijnen. Om dit mogelijk te maken heb ik jullie nodig:
Ik ga max. één dag per maand nemen om 2 deelnemers te fotograferen in dezelfde regio, om reistijd- en kosten te besparen. Om dit haalbaar te maken heb ik jullie niet alleen nodig als deelnemer, maar ook jullie steun op een andere manier. Voor iedereen die meedeed was er al een donatie-mogelijkheid (pay as you can). Van nu af aan is deze voor iedereen open - ook als je niet meedoet maar het project wél een warm hart toedraagt. Deze donaties vormen samen een digitaal potje om mijn reistijd- en kosten te vergoeden naar de deelnemers toe. Zit er minder in het potje? Dan rijd ik van Den Haag een dagje naar Leiden of Rotterdam. Zit er meer in het potje? Dan ben ik zo in Dordrecht of Amsterdam. Nog meer? Wie weet zie je me wel in Groningen of Limburg.
Wil je meedoen?
Aanmelden kan via deze aanmeldlink.
Doneren kan hier.